Benieuwd hoe Iquitos eruit ziet en wat El Manguaré doet voor de kinderen? Laat mij je rondleiden in dit filmpje. Kom je mee?

Buen día, mi nombre es Sanne

4 februari een dag waar ik mezelf maandenlang op heb voorbereid. Dat was namelijk de dag van mijn vertrek naar Iquitos. En dan kom je aan in Iquitos en voelen alle voorbereidingen even verloren. ‘Waar ben ik in hemelsnaam beland?’ dacht ik. Maar buiten dat om was ik vrij snel gewend in Iquitos. Iets wat eigenlijk best raar is, want ik bevond me in een totaal andere stad midden in de jungle, die als het ware afgezonderd voelde van de wereld. Maar Iquitos is mooi. In het begin zag ik vooral de dingen die anders in vervelende zin waren. Maar Iquitos heeft zoveel mooie dingen. Elke keer als ik langs de boulevard liep, zag ik het prachtige uitzicht over de amazone richting de jungle. Telkens besefte ik me dan weer eventjes waar ik was beland. De motokarros vind ik fantastisch, dat was de afgelopen 5 maanden mijn vervoersmiddel. Zo ging ik elke dag naar stage, maar zo gingen we in het weekend ook uit of deden we onze boodschappen. Ik werd elke dag opnieuw vrolijk van alle kleuren en vrolijke mensen op straat.

Naast al deze mooie dingen had ik ook elke dag te maken met veel armoede en problemen. Iquitos is een stad met heel veel armoede. In de achterstandswijk Belén waar ik stage liep wonen veel gebroken gezinnen in ernstige armoede. Ik vind het lastig te omschrijven wat ik dacht als ik door de wijk liep. In het begin schrok ik van de armoede, de slechte hygiëne en het feit dat er in de huizen geen vloer lag, maar gewoon zand. Normaal is het nooit geworden. Elke keer als ik weer bij gezinnen binnenkwam of door de wijk liep, was er wel iets dat me raakte. Wel raakte ik er steeds meer aan gewend en begonnen de huizen die er wat mooier uit zagen me zelfs op te vallen. Ik begon de weg te kennen en leerde steeds meer nieuwe mensen en kinderen kennen. Samen met Nuria, de sociaalwerkster, hoorden we elke dag weer de ergste verhalen en hielpen we waar we konden. Nuria met haar hart van goud die door weer en wind elke dag weer met heel veel liefde voor de mensen klaar stond en ontzettend veel van haar werk houdt. Prachtig om te zien.

In de wijk Belén bevindt zich ook het schooltje van El Manguaré waar ik de afgelopen 5 maanden ook gewerkt heb. Elke dag ging ik met heel veel plezier naar El Manguaré om de kindjes wat extra zelfvertrouwen te geven of met ze te werken aan schoolse taakjes. Het voelde soms alsof ik niet elke dag wat kon betekenen wat moeilijk was, maar ik probeerde elke keer aan het einde van de dag voor mezelf te bedenken wat ik die dag bereikt had. Soms was het alleen een glimlach op het gezicht van een kind toveren en soms kende een kind naar heel vaak oefenen alle kleuren. Door dit elke dag weer voor mezelf te bedenken bleef ik genieten van wat ik deed. Want wat ik gedaan heb is zeker van grote waarde geweest voor veel kinderen. Ik heb iets met de kinderen opgebouwd wat ik nooit zal vergeten en altijd bij me zal dragen. Ik ben het gewend om afscheid te moeten nemen van kindjes op verschillende stageplekken in Nederland, maar deze keer was extra lastig. In Nederland durf ik erop te vertrouwen dat alle kinderen goed terecht komen. Dat is iets wat in dit geval lastig is. Het liefst zou ik ze allemaal mee naar huis nemen.

Ik heb me vaak afgevraagd hoe sommige kinderen terecht komen. Van een aantal kinderen kan ik met zekerheid zeggen dat ze na El Manguaré naar school gaan. Bij sommige kinderen heb ik daar grote twijfels over en ben ik bang dat ze dag en nacht op straat zullen zwerven. Vanuit deze vragen is een van mijn projectjes ontstaan die ik op heb kunnen starten. Ik ben opzoek gegaan naar kinderen van voorgaande jaren die bij El Manguaré hebben gezeten om te kijken hoe ze terecht zijn gekomen. Ik kan met zekerheid zeggen dat de hulp van El Manguaré heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van deze kinderen. Iedereen was zeer positief en ontzettend blij met de hulp die El Manguaré geboden heeft en voor sommige gezinnen nog steeds biedt. Ik ben gezinnen tegengekomen met zes kinderen die allemaal naar El Manguaré zijn gegaan. Ik hoop dat dit projectje voortgezet kan worden zodat de kindjes die dit jaar bij mij in de klas gezeten hebben straks ook allemaal naar school gaan.

De mensen die ik ontmoet heb tijdens mijn stage in Iquitos zijn stuk voor stuk fantastische en hele bijzonder mensen. De kinderen van El Manguaré waren fantastisch. Hoe ze me elke dag weer ontvingen met 100 keer mijn naam of heel veel dikke knuffels. Dat was echt fantastisch. Ik heb ze dingen geleerd ook al ging dit met hele kleine mini stapjes en zat er ook nog eens heel veel tijd in deze kleine mini stapjes. Het was het allemaal waard. Want hoe mooi is het om te zien dat deze kinderen mede dankzij mijn hulp net ietsje meer zelfvertrouwen hebben gekregen en nog mooier om een lach op het gezicht van deze kinderen te krijgen. Ik ben onwijs veel om al deze kinderen gaan geven en ze zullen voor altijd in mijn hart blijven net als Iquitos.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit heb mogen en vooral heb kunnen doen. Lieve kindjes, juffen en alle andere mensen die ik in Iquitos heb leren kennen. Dankjewel voor deze fantastische tijd, ik zal jullie nooit vergeten!

Groeten van Sanne