Nikki Nilwik, (17 jaar, september – december 2015)
Hola! Ik ben Nikki Nilwik, 17 jaar en zit onderhand al bijna drie maanden in het ontzettend indrukwekkende Iquitos. Na mijn examens had ik nog geen zin om te gaan studeren en besloot ik een tussenjaar te nemen. Ik wilde sowieso vrijwilligerswerk gaan doen en het moest in een Spaanstalig land zijn, aangezien mijn moeder uit Ecuador komt en ik mijn gebrekkige Spaans toch wel heel graag wilde verbeteren. Helaas blijken er heel veel projecten in Spaanstalige landen te zijn, vooral als je geen idee hebt wat je wilt gaan doen. Gelukkig kwam ik toen in gesprek met Erik Schneiders, een van mijn leraren én een ex-collega van Mariëlle, die mij voorstelde aan het geweldige project El Manguaré. Na dit gesprek heb ik niet meer verder gezocht en ben ik meteen contact gaan zoeken met Mariëlle. Nu ik bijna aan het eind van mijn tijd hier zit, geeft deze brief me een mooie kans om terug te kijken naar mijn indrukwekkende en tegelijkertijd zeer confronterende tijd hier in Iquitos.
Ondanks dat deze 3 maanden voorbij zijn gevlogen, heb ik dingen geleerd en meegemaakt die ik hopelijk de rest van mijn leven bij me zal dragen. Elke week heb ik bij alle 3 projecten geprobeerd mijn steentje bij te dragen en heb hier enorm van genoten. Op het schooltje van El Manguaré heb ik vanaf dag één bij Lizbeth in de klas meegeholpen. De klassen zijn namelijk sinds mijn komst ingedeeld op niveau en Lizbeth heeft de klas gekregen met kinderen die het laagst scoorden op ons examen. Ook vind ik Lizbeth gewoon een hele leuke vrouw en goeie lerares. In mijn korte periode heb ik kindjes zien groeien en ben ik vaker per week met een enorme lach op mijn gezicht naar huis gegaan omdat ‘Sanjana eindelijk haar eigen naam kon schrijven!’ of ‘Silvia de kleur geel wist aan te wijzen!’ Ik had nooit gedacht dat ik zo blij kon worden van zulke kleine dingen. Tuurlijk heb ik ook dagen gehad dat ik een paar kinderen even niet kon helpen, omdat ik ze echt niet meer uit kon staan. Maar het merendeel van de tijd heb ik echt met alle liefde met deze kinderen gewerkt en zal ik ze (bijna…) allemaal gaan missen. De dagen dat Lizbeth en ik samen in onze handen stonden te klappen van vreugde omdat we een goeie dag achter de rug hadden, zullen mij nog heel lang heel gelukkig maken.
Op Cristo , de school waar wij ook helpen, hadden Allison (vrijwilligster die hier, voor en met mij, heeft gezeten) en ik een lijst van ongeveer 30 kinderen die het lezen niet zo goed onder de knie hadden. Onze taak was dan ook deze kindjes te helpen en met behulp van het boek van El Manguaré kan ik met trots zeggen dat dit aardig goed gelukt is. Toen ik vandaag namelijk naar Cristo ging, had ik nog maar een lijstje van 7 kinderen die geholpen moesten worden!
De dagen die toch het meeste indruk op mij hebben gemaakt, zijn de dagen met Nuria, een van de liefste vrouwen op deze wereld. Tuurlijk, tijdens het werken op de schooltjes kom je verhalen te horen van de kinderen, waarvan je niet kan geloven dat het werkelijk zo is. Maar tot op het moment dat ik echt door de wijken liep met Nuria en in contact kwam met de mensen hier, leek dit ook allemaal echt onwerkelijk. Alleen al de huisjes (hutjes) waarin de mensen wonen, zijn schrikbarend. Maar de verhalen, die hebben mij het meest geraakt. Het gevoel dat ik kreeg toen een meisje van 14 naar ons toe kwam, met de opmerking ‘Mi hijito no tiene DNI’ , kan ik niet met woorden duidelijk maken. Het liefst zou ik hier nog langer blijven om de hele bevolking van Iquitos te kunnen helpen. Helaas is dit een beetje onrealistisch. Zestien december zit mijn tijd hier er namelijk weer op en zal ik doorvliegen naar mijn volgende avontuur.
Ik wil het team van El Manguaré enorm bedanken voor alles. Nooit had ik gedacht dat ik me op een plek als deze, zo thuis zou kunnen voelen. Ik zal ze stuk voor stuk ook enorm erg gaan missen. Maar lieve Mariëlle, Ot en de meisjes wil ik nog even apart noemen. Zelfs nu zij met hun gezin in een ‘vreemde’ periode zitten, hebben ze mij namelijk altijd met open armen ontvangen. Stiekem ben ik ook heel blij dat ik ze niet te lang hoef te missen, want zodra ik terug ben in Nederland hebben zij hun plekje (hopelijk met Ot) al gevonden daar. Ik zal mijn tijd hier nooit vergeten, dat weet ik zeker. Mede doordat ik ook een paar nieuwe littekens op mijn benen heb gekregen die me er elke ochtend weer aan laten herinneren (leuk hoor, die moto’s). Met pijn in mijn hart ga ik dit project, deze stad, en natuurlijk de geweldige mensen waarmee ik heb gewerkt en de lieve kinderen hier verlaten.
Bedankt voor het lezen,
Veel liefs, Nikki
(of ‘Nicole’, mijn naam in Iquitos)!
