Marleen van Baaren, 22 jaar, stagiaire bij El Manguaré van februari tot juni 2015

Inmiddels ben ik hier alweer bijna 3 maanden stage aan het lopen voor de studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en wil jullie graag wat vertellen over mijn ervaringen.

Iquitos. Een stad met een sterk karakter en een sterke cultuur. Het straatbeeld ziet er gezellig uit met al de motortaxi’s en motors. Mariëlle heeft me op de motor mee naar de boulevard genomen, waar je uitkijkt op de amazonerivier. Wat ziet het er vredig uit! Een heerlijke plek om te ontspannen na een zware dag. Verder is het ook leuk om een motor te huren. Heerlijk om op de motor de straten van Iquitos te verkennen! Iquitos is voor mij een bijzondere plek, door de grote contrasten die er hier zijn. De jungle met al zijn schoonheid en daar tegenover de armoede.

Ik ben hier gekomen in het regenseizoen. Het regenseizoen hier betekent dat de rivier zo stijgt dat het wel tot 5 meter hoog kan staan in de straten, waardoor de mensen bruggen moeten bouwen naar de bovenverdieping van hun huizen.
De huizen waar deze mensen in wonen zijn letterlijk krotten. Vandaag nog zijn we in zo’n huis geweest. 9 personen op een vlonder van 2 bij 3 meter en 1 bed om te delen. Sommigen hebben zelfs geen bed en slapen op karton of gewoon op de houten planken van hun huis. Sommigen leven van 2 euro per dag. Dat is 1 maaltijd, waar ze met de hele familie van moeten eten…

Weer terug naar het water. Het water is rond en in de huizen en wordt gebruikt om mee te koken, om kleding in te wassen, maar ook als douche en toilet. Het is dan ook niet zo vreemd dat de mensen hier allerlei infecties en ziektes krijgen. Verder is dit water ook een bron van gevaar. Elk jaar verdrinken er een hoop kinderen in dit water. Dit, omdat broertjes en zusjes op elkaar moeten letten of soms zelfs baby’s alleen thuis worden achtergelaten. Maar wat zou jij doen als je als puber van 14 of 15 jezelf en je kind moet zien te voeden? De begrafenis van een meisje van 2 zal ik nooit vergeten. Onwerkelijk en onbegrijpelijk! Het was zo’n mooi kindje. Veel te jong om dood te gaan. Ik was kwaad. Kwaad omdat ouders niet op hun kinderen letten, verdrietig om dit kleine mooie meisje dat hier de dupe van is geworden en gefrustreerd omdat de overheid weinig of niks doet aan deze situatie. En ergens was ik ook een beetje dankbaar dat dit kindje al deze ellende van armoede, verkrachting en mishandeling niet mee hoeft te maken.

Wat een leven he. Ik raak er niet aan gewend. Het blijft me keer op keer raken. Ik laat aardig wat traantjes lopen hier. Tranen van verdriet, maar zeker ook tranen van dankbaarheid!

WANT

We kunnen er iets aan doen! Ik ben hier om samen met Nuria langs te gaan bij mensen en te kijken wat we voor ze kunnen betekenen. We voeren campagne voor geboortepapieren en DNI, waar maandelijks zo’n 100 mensen naartoe komen. Deze mensen zijn zo blij. Kinderen, mensen van mijn leeftijd, mensen van 70. Nooit officieel bestaan. Wij kunnen ons niet voorstellen hoe dat moet voelen. Verder helpen we de allerarmsten in de wijk zoveel we kunnen met wat ze dan ook nodig hebben. Zo proberen we er elke dag opnieuw voor te zorgen dat deze mensen stapje voor stapje op eigen benen kunnen staan. Hoe blij mensen zijn met wat ze krijgen! Dat maakt me ontzettend dankbaar. We blijven vooruit kijken!

Ik heb nog een aantal maanden te gaan, maar kan nu al zeggen dat ik nooit spijt zal krijgen van mijn keuze om naar Iquitos te gaan. Ik kan er niet langer meer omheen draaien, dit is de realiteit. En dan onderdeel uit te maken van een netwerk van mensen, stuk voor stuk met een groot hart, die willen helpen. Ja, dat is geweldig! Ik ben dankbaar en blij.