Maartje Neefs

Maartje Neefs, 22 jaar, stage bij El Manguaré van maart t/m juli 2016

Wanneer mensen mij de vraag stellen om mijn Iquitos-avontuur in één woord te omschrijven, dan zeg ik altijd: ‘dat is onmogelijk’. Ik heb namelijk ervaren dat Iquitos niet in één woord uit te drukken is. Vaak kan ik het niet eens in woorden uitdrukken!
Om de mensen toch een soort antwoord te geven op hun vraag, stel ik hen de vraag wanneer ze tijd hebben om naar Iquitos te gaan. Hierop volgt meestal dezelfde lacherige reactie van: ‘tja, als ik de tijd had, dan…’.

En daar heb je meteen een geweldig mooi verschil met Nederland. Het woord ‘tijd’ in Iquitos wordt in Nederland toch heel anders gebruikt én ingevuld. Want zelfs een wellness centrum in Nederland kan het gevoel van ‘de tijd staat even stil’ niet nabootsen, zoals je dat in Iquitos wel kunt ervaren. Iquitos heeft altijd de sferen van een wellness centrum. Soms iets teveel naar mijn idee, maar dat terzijde. Dat geeft ook weer charme aan het land!

Het contrast met Nederland is groot. Maar ook binnen Peru en binnen Iquitos geldt hetzelfde. Kijk maar naar de foto’s hieronder. huisje-iquitoshuisje IquitosHet rechter huisje staat op 5 kilometer afstand van het linker huisje. De afstand is niet groot, maar het verschil is enorm. In het begin van mijn avontuur in Iquitos was ik vooral bezig met de verschillen tussen Nederland en Iquitos te omschrijven. Op een gegeven moment leek dit niet meer belangrijk en zag ik alleen maar de verschillen binnen Iquitos zelf. Een soort inburgeringsproces of een verschuiving van je mindset kun je het noemen. Vandaar dat je jezelf op alle mogelijke manieren de tijd moet gunnen om aan dit geweldige land te wennen.

 

 

 

Met heel veel trots kijk ik terug op mijn bijdrage binnen Manguaré. Het opzetten van een eigen project is niet gemakkelijk, maar absoluut de moeite waard. Ik werd als een soort moeder van ‘Manos Mágicas’ (zo heet mijn project) gezien door de juffen. Mijn zogenaamde moederrol heb ik door middel van een intensieve samenwerking overgedragen aan een van de juffen. En het mooiste is als je weer in het koude kikkerland bent en je op Facebook een bericht krijgt met foto’s waarop kinderen les krijgen volgens de ‘Manos Mágicas’ methode. Dát maakt een mens diep gelukkig!

Ik ben nu alweer een maand terug in Nederland en mijn hoofd dwaalt nog vaak af naar Iquitos. De avonturen die ik daar heb meegemaakt, blijf ik voor altijd koesteren in mijn hart. Als je ervoor kiest om naar Iquitos te komen, dan kan ik je één ding meegeven: accepteer het feit dat je je hart zult gaan verliezen aan het land. Heel je hart of een klein stukje, dat doet er niet toe. Het gaat je overkomen en dat moment moet je voor altijd bij je houden.

Un gran beso, Maartje/March