Laila Wenzlaff, 17 jaar, vrijwilliger van september tot december 2014 aan het woord:
Ik lag in mijn hangmat op een boot, die uit de tijd van de Inkas leek te zijn, en onderweg was in richting Iquitos. Vier dagen lang had ik eigenlijk niets te doen behalve dagboek te schrijven, te eten, en het landschap te bekijken. Oh ja – en slapen, dat was ook deel van mijn dagroutine. Iquitos, de grootse stad in de wereld, die alleen maar via vliegtuig of boot te bereiken is, dat was mijn bestemming. Ik had nog geen idee wat mij te wachten stond en ik was benieuwd wat ik de volgende vier maanden mee zou maken. Nu is mijn tijd al bijna gekomen, om mijn koffers weer te pakken en terug naar Europa te gaan. Helaas! Mijn tijd en de ervaringen die ik hier heb gemaakt zijn wel heel erg bijzonder.
Het was altijd spannend om Nuria bij haar DNI campagnas te helpen. Wij zijn de wijk in gegaan, naar de andere kant van het rivier gevaren, om een dorpje op te zoeken of op de Mercado Belen rond gelopen, om met mensen te praten, die geen papieren hebben. Zonder papieren heb je geen recht op onderwijs of behandeling in een ziekenhuis. Het interesse aan de kleine flyers (met het adres, de datum… van een campagne), die we aan het uitdelen waren, was altijd groot. Iedereen wilde weten waar je gratis een nieuwe DNI kunt krijgen. “Sin ningun pago al banco de la nacion!”, wat Nuria steeds door haar megaphone schreeuwde. Aan het eind van zo’n werkdag had ze bijna geen stem meer.
Door Nuria leerde ik veel van Iquitos en omgeving kennen. Op de Mercado van Belen kun je echt van alles kopen. Aap, schildpad of Suri. Ik moet toegeven, dan ik daarvan nog niets geprobeerd heb, misschien ga ik dat in mijn laatste weken hier in Iquitos wel doen. Tot nu toe was ik nog een beetje bang. Maar ook de mensen een hun verhalen leer je beter kennen als je met hun met iemand praat, die ook uit Peru komt. Sommige verhalen ga ik nooit in mijn leven vergeten. Wij waren in een klein dorpje iets buiten Iquitos en probeerden weer de aandacht van de mensen te krijgen, zodat zij voor zichzelf of hun kinderen een DNI laten maken. Toen stond er een moeder met haar dochter 14 jaar oud met Nuria te praten. Eerst had ik niet helemaal door waarover zij het precies hadden, maar na een tijd snapte ik het eindelijk. Dat meisje van 14 werd verkracht en wilde voor haar zoon van twee jaar en DNI laten maken. Ik wist helemaal niet hoe ik moest reageren. Zal ik haar meedogend aankijken, met mijn blik haar moed toespreken, of gewoon wegkijken? Hoe moet je nou reageren als je een slachtoffer van verkrachting voor je ziet staan? In Europa praat je altijd over verkrachting en wat dat alles voor en slachtoffer kan betekenen. Maar wat ga je uiteindelijk doen als je oog in oog voor en slachtoffer staat? Opeens weet je niet hoe je je moet gedragen. We hebben veel meisjes ontmoet, die slachtoffers van verkrachting zijn geweest. Voor mij is het nog steeds onbegijpelijk, hoe je zoiets kunt doen en waarom het in Iquitos geen probleem lijkt te zijn. Niemand praat erover, iedereen zwijgt. Nuria is hier echt een sprankje hoop.
Op de Cristo Redentor school hebben wij natuurlijk samen met de kinderen gelezen. Aan het begin was het bij sommige kinderen echt moeilijk het vertrouwen op te bouwen. Maar na een tijdje begonnen ze te groeien en ze hadden steeds meer zelfvertrouwen. Misschien lag het aan de stickers, die we steeds aan het eind uit hebben gedeeld. Kinderen die aan het begin bijna hun mond niet open deden, lazen op het einde opeens het hele boek. Op onze lijsten konden wij bijhouden hoe goed de kinderen een bepaalde letter konden lezen. Zodra een kind een letter goed kon lezen, kleurden we het zwart. Ik was altijd super blij als de lijst aan het eind van de week ietsje zwarter was.
Aan het begin van mijn tijd hier in Iquitos hebben wij kinderen van de El Manguaré school uit de les gehaald en met hen de letters, kleuren en nummers geoefend. Na een tijdje hadden wij het gevoel, dat het niet echt nuttig is, om de zelfde dingen met de kinderen te oefenen, die ze al in de klas aan het oefenen zijn. Met Mariëlle samen hadden wij dus het idee, om iedere week met de hele klas een uurtje iets anders en creatiefs te doen. Iedere week hebben we iets nieuws verzonnen. Een week hebben we een fruitsalade gemaakt, kerstdecoratie geknutseld, of muziekles met traditionele peruaanse muziek; Lupe zingend, ik op mijn viool en Dean (een andere vrijwilliger) op zijn cello. Soms had ik een beetje het gevoel dat de les mislukte, maar dat bleek alleen maar postief te zijn. De kinderen zagen dat het niet erg was om fouten te maken en hadden meer zelfvertrouwen om enthousiast mee te doen met onze lessen.
Het “Holaaaaa!” en het “Ciaoooo!” iedere keer aan het begin en het eind van de les ga ik missen. Mijn vier maanden hier in Iquitos waren veel te kort maar ik ben dankbaar voor de tijd hier!
Dank je Mariëlle, Nuria, Flor, Lupe, Zadrac, Lizbeth, Blanca, Milagros en Yol!
