April – Augustus 2018
“MissGulia” riep een klein stemmetje, terwijl ik zoekend om mij heen keek. Daar waar de houten deur op een kiertje stond, stak een jongetje zijn hoofd om het hoekje. Hij keek me met een grote grijns aan en toen zag ik het ook. Ik lachte terug, maar was prompt zijn naam vergeten en deed een verwoede poging mij deze te herinneren. Het was in ieder geval iets in de trant van Alejandro, Leandro of Fernandro, dus mompelde ik na “Buenos Dias” het eerste gedeelte en legde de nadruk op “ÁNDRO”. “Hasta Mañana Miss”, riep hij al zwaaiend! Ja, dat klopte, want die volgende dag zou ik weer met hem aan de slag gaan om de kleuren, getallen en letters te leren op de voorschool van El Manguaré. 
Daar waar ik soms vergeet welke ongelofelijke ellende en armoede schuilt achter deze vrolijk ogende kleuters, werd ik op dat moment direct met beide benen op de grond gezet. Met een knoop in mijn buik liep ik verder tussen de huisjes gemaakt van wat hout en zeil om de laatste papiertjes uit te delen voor de geboortepapierencampagne met Nuria. Dagelijks loop ik over het zandweggetje op weg naar El Manguaré om de kringgesprekken met de kinderen te begeleiden of kinderen bijles te geven. Het is allemaal zo snel gewend geraakt, hoe de kinderen zijn, hoe de armoede mij soms niet eens meer opvalt, hoe het doolhof genaamd Iquitos ineens begrijpelijk is geworden en dat mensen mij op straat herkennen. Zo nu en dan hoor ik iemand mijn naam roepen, grijnzen er mensen naar me of stappen mensen uit het niets op mij af met vragen over de geboortepapierencampagne. Op school zoeken nu ook de meest verlegen kinderen toenadering en wanneer ik kinderen uit de klassen kom halen om met hen apart te gaan werken roepen velen: “Lleva me!!”( “Neem míj mee”).
Dan ineens is het voorbij en zit ik op de boot naar Colombia, terwijl deze zich een weg baant door de groene muur van bladeren die Iquitos omhelst. Mijn ogen schieten vol, maar vooral mijn lach op mijn gezicht overwint wanneer ik terugdenk aan mijn avonturen in deze grote stad. Want Iquitos, wat was je vies, druk, arm en tegelijkertijd zo mooi, vol verhalen, bijzondere mensen en mijn tijdelijke thuis.
