Carlotte Dessauvagie, 20 jaar, vrijwilliger van september 2013 tot april 2014 aan het woord: Zo stoer als iedereen mij vond, zo bang stapte ik op 6 september 2013 in het vliegtuig. Ik had super veel zin om eindelijk naar Peru af te reizen, maar ik zag ook enorm op tegen het afscheid met het thuisfront. Stiekem was ik ook een beetje bang dat ik me niet zou redden. Ik sprak nog geen Spaans, was nog nooit in Zuid-Amerika geweest en ik voelde me maar een klein en onervaren meisje in een grote en onbekende wereld. De drang om me niet te laten kennen was gelukkig groot genoeg. Helaas was ik wel weer mijn chaotische zelf. Te laat voor m’n inentingen, geen idee wat ik eigenlijk nodig had en ik wist niet precies hoeveel dagen ik nog over had tot mijn vertrek. En waar ligt Iquitos eigenlijk precies? Ach, het zal niet mijn eerste keer zijn dat een chaotische start toch nog uitbloeit tot iets moois. Eenmaal in Cusco was mijn angst volledig omgeslagen tot 100% enthousiasme. Wat een prachtige stad en cultuur! Het Spaans leren ging me makkelijk af, ik had een fijn gastgezin, ik ben naar Lago Titicaca en Machu Picchu geweest en met mijn lonely planet onder de arm ging ik alle musea en bezienswaardigheden in Cusco af. Gelukkig nam ik deze boost van enthousiasme ook mee naar Iquitos. Na een zeer warm welkom voelde ik me al heel snel thuis, natuurlijk ook mede dankzij de andere vrijwilligers en de veilige thuishaven bij Ot en Marielle. Ik wist al meteen dat ik nog heel veel te leren en te ervaren had. Al had ik nooit verwacht wat ik nu, bijna 7 maanden later, werkelijk geleerd en ervaren heb. Ik was al snel onder de indruk van El Manguaré en het werk dat zij (wij) verrichten. Op mijn eerste werkdag kreeg ik al mijn eigen groepje leerlingen onder mijn hoede. Het was nu aan mij om ervoor te zorgen dat deze kinderen zo snel mogelijk op een goed leesniveau kwamen. Drie keer per week haalde ik ze één voor één uit de les om leesoefeningen te doen. Ik heb mijn leerlingen stuk voor stuk beter leren kennen en ik heb ze écht zien groeien en vooruit zien gaan. Het leukste aan het werk vond ik de glimlach die op hun gezicht verscheen zodra ze me zagen en de ‘muy fuerte’ high five die we aan het eind van de oefening aan elkaar gaven. Ik kan wel met zekerheid zeggen, ondanks de taalbarriere, dat ik met elk kind een bepaalde band het opgebouwd. En wat zijn ze vooruit gegaan! Ik had van te voren niet verwacht dat dit werk zo veel voldoening kon geven. Nadat we het schooljaar in december goed hadden afgesloten, begonnen Nathalie en ik samen aan een zomerschooltje. Voor zolang het duurde was het erg leuk om onze eigen klas te hebben en om de leerlingen weer op een andere manier te leren kennen. Helaas liep het allemaal niet zoals gepland en moesten wij ons schooltje sluiten. Wat doe je dan met je vrije tijd? Naar Colombia! Halsoverkop hebben wij binnen 2 dagen onze 3,5 week durende reis in elkaar gezet. Tot mijn verbazing verliep alles heel soepeltjes en hebben we nergens problemen of tegenslagen gehad, behalve 1 dag waarop we allebei ziek waren. Colombia is een super mooi en divers land, niet duur en zeer makkelijk te bereizen. Weer terug in Iquitos had ik de volgende dag meteen een nieuwe planning voor de deur staan. Nadat mijn ouders me in december al hadden opgezocht, kwamen nu mijn opa en oma me opzoeken. Ook daarna ben ik weer lekker druk bezig geweest. De start van het nieuwe schooljaar, voor een tweede keer de jungle in en we werden twee vrijwilligsters rijker.

Als ergens een einde aan komt, neem je altijd even een kijkje naar het begin. Niet alleen de periode vlak voor mijn vertrek was rommelig, maar ook mijn start in Iquitos was aardig chaotisch. Op mijn derde dag zat ik al met Yel bij de kliniek met een hangend vingertopje na een incident met de ventilator. Niet veel later hebben we samen door heel Iquitos gereden om een oorarts te vinden. Daarna volgde nog een maagzweer, een torretje wat uit mijn oog gevist moest worden en een keelontsteking. Op medisch gebied heb ik wel een beetje pech gehad, maar op alle andere gebieden zou ik niks aan mijn tijd in Iquitos willen veranderen. Ik heb altijd met veel plezier voor El Manguaré gewerkt, ik heb het super leuk gehad met alle vrijwilligers, heel veel van de cultuur geleerd en heel veel mooie (en lelijke) plekken gezien. In het bijzonder noem ik nog even het bezoek van mijn ouders. Niet alleen omdat het zo fijn was om ze weer te zien, maar vooral omdat ik zo trots ben op mijn moeder die met haar lichamelijke handicap zich door niets en niemand heeft laten tegenhouden om achter mij aan in het slecht toegankelijke Iquitos te hobbelen.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig en is mijn tijd in Iquitos voorbij. Het zijn 7 leerzame, chaotische, vrolijke, verdrietige, warme, koude en vooral mooie maanden geweest. Het enige wat ik graag nog had willen leren, is afscheid nemen. Tranen drogen natuurlijk altijd op, maar je krijgt er zo’n jeukend gezicht van. Ik hoop ooit nog een keer terug te keren naar Iquitos, El Manguaré en Ot & Marielle met kids. Voor nu is het tijd om naar huis te gaan. Ik voel me nog steeds een klein meisje in een grote en onbekende wereld, maar wel ietsje stoerder en met iets meer ervaring.

Bedankt Manguaré!