De tijd is voorbij gevlogen. De drieënhalve maand die ik hier in Iquitos heb gewoond zijn ongelofelijk snel voorbij gegaan. Na eerst tweeënhalve week in Cuzco een taalcursus te hebben gevolgd om mijn Spaans te verbeteren ben ik naar Iquitos gekomen. Vanuit het vliegtuig was al te zien dat Iquitos een wereld op zich is, gelegen midden in de jungle aan de Amazone. Het heeft me wel verbaasd hoe het er hier op sommige momenten aan toe gaat, op geen enkele manier vergelijkbaar met Nederland. Maar dat is ook de reden dat ik hier heen ben gekomen, even in een hele andere wereld leven. En dat is zeker gelukt.

Tijdens het laatste jaar van mijn inmiddels afgeronde studie, SPECO, ben ik mezelf gaan afvragen of de commerciële sector echt iets is waar ik in verder wil gaan. Vanwege het feit dat ik altijd nog een keer voor langere tijd naar het buitenland wilde, me meer wilde gaan interesseren in de sociale sector en mezelf nog veel te jong vond om te gaan werken ben ik, na het behalen van mijn diploma, naar Iquitos vertrokken om daar aan de slag te gaan als vrijwilliger op El Manguaré.

Toen ik al zwetend van de hitte aankwam bij het huis van Yel en Ot was het tijd om van de eerste indrukken bij te komen en te beseffen dat de komende maanden dit mijn woonomgeving zou gaan worden. Waar ik samenwoonde met Sophie, Miranda en Ainhoa. Veel tijd om bij te komen had ik echter niet. Ot had me namelijk de eerste avond met wat studiegenoten op sleeptouw genomen om gelijk kennis te maken met het uitgaansleven in Iquitos. Hierdoor ben ik me eigenlijk vanaf het eerste moment thuis gaan voelen. Ook nadat ik die maandag erop aankwam op het project. De slechte woonsituatie van de meeste mensen in de buurt van het project hebben me extra motivatie gegeven om echt wat te gaan betekenen voor de kinderen. Zo zijn we in de eerste weken voornamelijk bezig geweest met het lezen met kinderen van de nabijgelegen school, San Lucas. Één voor één hebben we de ‘slechtere’ kindjes uit de klas gehaald om zo frequent mogelijk te proberen om hun niveau van lezen omhoog te krijgen. Na meestal een stroef begin, vanwege het feit dat de kinderen nog een beetje onwennig op je reageren, kruipen de meeste toch uit hun schulp en boeken ze echt zichtbaar vooruitgang. Naarmate de tijd vorderde leerde ik de kinderen ook steeds meer kennen en kwam het steeds vaker voor dat ik op het schoolplein werd vastgeklampt door verschillende kinderen. Uiteindelijk hebben we een selectie gemaakt van kinderen die de hulp wat harder nodig hadden dan de andere. Deze selectie hebben we uitgenodigd voor het bijwonen van een zelf opgezette bijles. In deze bijles hebben we voornamelijk onze pijlen gericht op het lezen, schrijven en rekenen. Per dagdeel hadden we verschillende groepen die dan anderhalf uur de bijles kwamen volgen. Hierdoor hebben we superveel leuke dingen kunnen doen en uiteindelijk ook, niet geheel onbelangrijk, de kinderen iets bij kunnen brengen. Vanwege de vakantieperiode op school kwam er ook weer een einde aan de bijles. Daarna zijn we bezig geweest met het opknappen van een klaslokaal op het project, alles opnieuw geverfd en opnieuw netjes aangekleed. Alles bij elkaar was het een behoorlijke klus, maar het was de moeite waard.

In de periode dat ik hier was ben ik er wel achter gekomen dat werken in de sociale sector ook echt iets is wat me goed bevalt. Wellicht zit er voor mij dus een carrièreswitch aan te komen, wat ik echter pas in Nederland wil beslissen nadat ik alle indrukken rustig heb verwerkt. Ik kan in ieder geval terugkijken op een hele mooie periode. Ik heb veel leuke nieuwe mensen leren kennen, enorm veel leuke dingen gedaan en gezien, veel over mezelf te weten gekomen en hopelijk er een klein beetje voor kunnen zorgen dat de kinderen iets van ons opgestoken hebben.

Als ik over twee weken weer terug in Nederland ben weet ik zeker dat ik bepaalde dingen van hier ga missen. Zo zal ik Amber mijn naam niet meer horen roepen, zal ik Norah niet meer kunnen horen om onze namen proberen te zeggen, kan ik niet meer even lekker ’s ochtends vroeg op de motor stappen om broodjes te halen en zal ik zeker alle mensen van hier gaan missen. Gelukkig heb ik veel van mijn avonturen gedeeld met drie geweldige vrouwen waarmee ik straks in Nederland alle fijne herinneringen vanuit hier weer op kan halen.

Iedereen bedankt voor deze fantastische ervaring!

Groeten, Bart