Anne-Vera Wille (23 jaar)

februari – april 2014
Alweer bijna 2 maanden geleden kwam ik vanuit Panama naar Iquitos om te werken bij de Stichting El Manguaré en wat is de tijd ge-vlo-gen. Bij aankomst op het vliegveld werd ik warm onthaald door mijn lieve gastfamilie, zelfs Amber, Norah en Sofia waren mee. Na alles geïnstalleerd te hebben op mijn heerlijke ruime kamer, werd het tijd om de eerste week alles te verkennen in deze compleet andere wereld. De scholen waren nog niet begonnen dus dit was de perfecte timing voor een goede voorbereiding op mijn werk bij El Manguaré.

In de eerste week gaf El Manguaré twee interessante trainingen die ik mocht bijwonen. Jeetje, wat was ik onder de indruk van de kwaliteiten van de docenten van El Manguaré die de training gaven samen met Marielle. Zo gedreven, zo enthousiast, zo vooruitstrevend en vooral zo positief. Een onderdeel van de training in ’t bijzonder heeft me geraakt. De genodigden, docenten van verschillende scholen uit Iquitos, stonden tezamen in een cirkel en kregen ieder apart een wit A4 papier. Vervolgens werden er (gevoelige) vragen gesteld die betrekking hadden op hun eigen leven. Als de vraag voor jou van toepassing was moest je je papier scheuren, anders niet. Ik heb een traantje weg moeten vegen toen ik zag hoeveel docenten hun papier helemaal verscheurd hadden. Het doel van deze opdracht was dat je je als docent moet realiseren dat niet alleen jij, maar ook de kinderen die hier in erbarmelijke omstandigheden wonen, zo naar school komen. Dus probeer bij een onverwachte / boze / agressieve reactie van een kind altijd rekening te houden met deze achtergrond. Zo pfieuw, nou dit heeft even geduurd voordat ik dit verwerkt had, maar deze informatie was voor mij van cruciaal belang voor de rest van mijn periode hier in Iquitos. Dit heeft gemaakt dat ik op een hele bijzondere manier een band heb op kunnen bouwen met de kinderen. Naast het persoonlijk begeleiden met lees –en rekenachterstanden, heb ik geprobeerd het individuele moment met het kind te zien als een moment van persoonlijke aandacht. Een klein praatje, een sticker voor goed werken of een complimentje heeft ervoor gezorgd dat ik bij vele kinderen een lach op hun gezicht heb gezien. Dit was zo mooi om te zien, en gaf me iedere dag weer zoveel energie om met deze kinderen te werken aan een betere toekomst voor hen. En zowaar is uit de cijfers van de staatsexamens gebleken dat de kindjes die worden begeleid door El Manguaré beter scoren op de staatsexamens, dus jaaaaaaa het werkt!

Naast de persoonlijke begeleiding van de kinderen heb ik me afgelopen tijd ook bezig gehouden met de voorbereiding en verzorging van de geboortepapieren campagne. Samen met een sociaal werkster ben ik de wijken in geweest om mensen te attenderen op het verkrijgen van geboortepapieren. Het is ongelofelijk wat hier allemaal heb gezien; vrouwen van boven de 30 jaar die nog geen identiteitspapieren hebben waardoor hun kinderen (van soms al 10 jaar of ouder) ook geen geboortepapieren konden krijgen en dus niet naar school kunnen; ouders die niet weten hoe oud hun kinderen zijn; kinderen die zonder vader of moeder leven op straat en dus ook geen identiteit hebben. Je zou denken dat na ongeveer 7 jaar campagnevoering alle mensen zonder identiteit zijn bereikt, maar dit is alles behalve waar. Daarom heb ik ontzettend veel bewondering voor met name Nuria, de sociaal werkster, die iedere dag weer de wijk ingaat om mensen te helpen. Met zoveel liefde en doorzettingskracht hoopt ze iedere maand weer zoveel mogelijk mensen te helpen aan identiteit. Ik ben heel blij dat ik haar afgelopen maanden heb kunnen ondersteunen met haar activiteiten.

Tenslotte is het natuurlijk fantastisch om 2 maanden in een Peruaanse cultuur mee te draaien en te ondervinden hoe het leven hier van wal steekt. Zo heb ik ontdekt dat:
– de activiteit ‘wachten’ normaal is waar je ook komt en wat je ook doet (mijn ongeduldigheid is er helemaal uitgeslagen!);
– het heel normaal is om met meer dan 4 mensen op een motor te zitten;
– men hier eet met alleen een vork, zonder mes (ja ja dat is af en toe moeilijk voor een boeren Hollandse zoals ik);
– als je in gezelschap eet,  iedereen begint wanneer hij zelf zin heeft;
– het wuifgebaar hier van ‘kom hier’ hetzelfde is als het wuifgebaar in Nederland van ‘ga weg’ (meerdere keren weggelopen dat  mensen dus achter me aan holden dat ik terug moest komen).

Kortom, wat een GE-WEL-DI-GE ervaring om hier twee maanden te zijn. Over alweer 1 week verlaat ik deze bijzondere stad midden in het gigantische Amazonewoud. Ik neem al mijn herinneringen mee en zal ze nooit vergeten.

In het bijzonder wil ik graag Marielle en Otto bedanken voor hun gastvrijheid, betrokkenheid en Iiefde voor de vrijwilligers. Daarnaast wil ik graag alle mensen bedanken die mee hebben gedaan aan mijn inzamelingsactie voor een extra docent op El Manguaré. Nog een week te gaan en dan is het eindbedrag bekend, dan zal ik jullie dat allemaal laten weten. Nogmaals, heeeeel veeeel dank!