Carlijn Pieper, 29 jaar, vrijwilliger van juni 2014 tot augustus 2014 aan het woord:
Ik ben Carlijn en heb 2,5 maand in Iquitos gewoond en gewerkt bij El Manguaré. In Nederland werk ik als sociotherapeut met kinderen met autisme en daarnaast ben ik een jaar geleden afgestudeerd als speltherapeut, een van de redenen dat ik vrijwilligerswerk wilde gaan doen.
Vandaag is het mijn laatste dag in Iquitos, alles ingepakt en de foto´s zijn van mijn muur. Ik herinner me goed hoe het was toen ik hier 2,5 maand geleden aankwam: eerst de warmte die in mijn gezicht sloeg en toen het piepkleine vliegveld met 1 bagageband. Vervolgens warme knuffels van Mariëlle en haar kinderen; ik voelde me direct welkom hier. Ot had een heerlijke lunch gekookt en ik was blij dat het eten hier in Iquitos zo anders was als wat ik in Cusco kreeg: namelijk lekker! Heel fijn om direct aan te schuiven bij het gezin, een heerlijke chaos zo samen met drie kleine meiden, half Spaans, half Nederlands pratend. Meteen toen ik in de wijk rondliep en met de motorkar naar het centrum ging, was ik blij om hier te zijn! Een unieke en bijzondere stad, met veel verschillende kanten en tegenstellingen; hele arme wijken op palen, een compact en Europees ogend centrum. Een prachtige boulevard uitkijkend op de Amazone met veel westerse restaurants en barretjes, maar ook veel straatkraampjes en Peruaanse restaurantjes met alleen maar 2 tafels. Ik was zo blij dat ik hier 2,5 maand mocht blijven en alles ontdekken!
De eerste dag was een extreem volle dag voor mij, bij Mariëlle achterop de motor langs Cristo Redentor gereden. Dit is een grote school, waar El Manguaré mee samenwerkt om hun onderwijs te helpen verbeteren. Snel de mensen aldaar ontmoet en daarna door naar El Manguaré. Ik vond het bijzonder om te merken dat de school van El Manguaré in de arme wijk zelf staat, misschien ook wel logisch, maar toch had ik dat niet direct verwacht. De kindjes in de klassen waren allemaal blij om mij te zien, van enkele kreeg ik direct knuffels. De eerste week heb ik examens afgenomen bij de kinderen, om ze te kunnen observeren en erachter te komen wat hun niveau is. Mijn eerste indruk: hele onzekere kinderen, uit arme gezinnen en vaak een laag niveau. Soms durven ze niet eens te praten. Ik was hierheen gekomen om met deze kinderen te spelen, aangezien ik speltherapeut ben. Ik zag dat ik bij deze kinderen erg laag zou moeten insteken en niet teveel verwachten, vooral van de korte tijd dat ik hier ben. Ik had wel direct heel veel zin om te beginnen, maar eerst had ik daarvoor een ruimte en spelmaterialen nodig! Ik heb daarom van het geld wat ik ingezameld had bij familie en vrienden heel veel nieuw speelgoed gehaald, voor een eigen spelkamer. Ook heb ik een muur laten bouwen, zodat de speelruimte afgeschermd zou zijn van de klas. Nu had ik een hele fijne en ruime kamer, met heel veel nieuw speelgoed. Ik heb met alle kinderen een keer gespeeld in deze ruimte, om te observeren welke kinderen het het hardst nodig zouden hebben. De kinderen die net de extra rust en aandacht kunnen gebruiken, en hopelijk ook zich wat zekerder kunnen gaan voelen dankzij het spelen.
Ik heb alleen met de kinderen van El Manguaré zelf gewerkt, omdat er al genoeg waren die mijn hulp goed konden gebruiken. Het was fantastisch om te zien hoe de kinderen genoten van al het nieuwe speelgoed, en de aandacht. Al vrij snel wilden alle kinderen steeds opnieuw komen spelen. Maar ook zag ik verandering bij de kinderen in de spelkamer; sommigen durfden meer, gingen meer contact maken en namen meer initiatieven. Ik was hier heel blij mee en vond het ook jammer dat ik niet langer kon blijven om meer ontwikkeling te stimuleren. Ik weet zeker dat heel veel kinderen er veel baat bij kunnen hebben, ik hoop dan ook dat komende vrijwilligers door zouden willen gaan met wat ik begonnen ben! Hiervoor heb ik een hele gebruiksaanwijzing geschreven over hoe de spelkamer en de materialen gebruikt kunnen worden.
De laatste week heb ik nog een presentatie gehouden voor het hele team, in het Spaans! Dat was aardig spannend, want mijn Spaans is niet geweldig. Maar ik vond het superleuk om wat van mijn kennis over spel over te kunnen brengen en hierdoor niet alleen speelgoed, maar ook informatie te kunnen achterlaten. Iedereen was enthousiast en ik was aardig trots op mijzelf!
Naast het werken met de kinderen heb ik vooral Iquitos, de omgeving en natuurlijk de jungle ontdekt. Het is echt een wereld op zichzelf hier, omdat het zo afgelegen ligt. Ik heb een prachtige tijd gehad en zou graag ooit nog eens teruggaan, wie weet wat de toekomst brengt….